Prédikun flutt í Kirkjuselinu í Grafarvogi 18. október 2018
Er hægt að fyrirgefa fávitum?
Er hægt að fyrirgefa ofbeldisfólki, þeim sem nauðga, þeim sem brjóta á börnum með einhverjum hætti? Getum við fyrirgefið morðingjum eða þeim sem stela og eyðileggja? Getum við fyrirgefið þeim sem svíkja okkur og eða hafa okkur fyrir rangri sök?
Eigum við að fyrirgefa þessu fólki?
Hvað með okkur sjálf? Eigum við rétt á að fá fyrirgefningu þegar við sjálf svíkjum, erum vond við fólk eða gerum mistök?
Trú á fyrirgefningunni Ég hef tröllatrú á fyrirgefningunni og er alveg sannfærð um að hægt sé að lifa lífi þar sem grunnsýnin er sú að okkur verði fyrirgefin mistök og misgjörðir og að við getum á sama hátt fyrirgefið öðru fólki það sem því verður á. En á sama tíma er fyrirgefningin afar flókið fyrirbæri og mér hefur ekki tekist að fyrirgefa öllum og ég veit að það er fólk í þessu samfélagi sem er ósátt við mig og mun jafnvel alltaf vera það vegna þess að ég hef valdið þeim vonbrigðum.
Kristin trú gengur að miklu leyti út á fyrirgefningu. Jesús Kristur er alltaf að boða það að við eigum að fyrirgefa hvert öðru og að við eigum að geta beðist fyrirgefningar. Trúin gerir nefnilega ráð fyrir því að við séum ófullkomnar verur sem gerum mistök og að okkur takist ekki alltaf neitt sérstaklega vel upp. En hann gerir einnig ráð fyrir að við biðjumst fyrirgefningar og að til þess að okkur verði fyrirgefið þá þurfum við að iðrast og viljum bæta fyrir brot okkar eða mistök. Nánar
Ég segi mig úr kirkjunni Ég segi mig bara úr Þjóðkirkjunni!
Það er ekkert að gerast í þessari kirkju. Bara nokkrar gamlar rykfallnar konur á kirkjubekkjunum á sunnudögum. Kirkjan fær háar fjárhæðir frá ríkinu á hverju ári, einu sinni var hún á móti því að samkynhneigt fólk gifti sig. Já og hún getur hún ekki einu sinni tekið á kynferðisbrotum innan kirkjunnar og hvað þá kaþólskra presta í öðrum löndum!
Mýtur og rof Nei, vitið þið hvað. Þetta er bara alls ekki svona. Í þeim kirkjum sem ég þekki til er meira og minna fullt í messum á sunnudögum og hvorki rykfallið fólk né kirkjubekkir. Kirkjurnar eru fullar af fólki á öllum aldri alla daga vikunnar og flest kvöld. Hingað koma hressir krakkar, tónlistarunnendur, fólk sem syrgir og ástfangin pör af öllum kynjum. Í kirkjuna kemur fólk sem þráir innri frið, fyrirbænir og samfélag með öðru fólki.
Það er svo merkilegt að heyra reglulegar fréttir og fjölmiðlaumfjallanir um þessa kirkju sem fólk er alltaf að segja sig úr Það eru ekki frásagnir úr hverfiskirkjunum, söfnuðunum í hverfinu, bænum eða þorpinu. Um þá kirkju er sjaldan fjallað um í fjölmiðlum. Í þeirri kirkju eru tengsl. Þar er fólk. Þar er líf.
Að sjálfsögðu er ástæða fyrir þessum miklu viðbrögðum margra þegar kirkjan, sem stofnun, gerir eða segir eitthvað sem fólki líkar ekki. Það er ástæða fyrir því að mýtan um rykföllnu tómu kirkjurnar lifir enn og það er ástæða fyrir því að fólk segir sig úr kirkjunni um leið og biskup segir eitthvað sem fólki líkar ekki. Einhvers staðar hefur kirkjan, sem stofnun, misst ákveðin tengsl við fólkið sitt, við söfnuðinn. Nánar
Prédikun flutt í Grafarvogskirkju 16. september 2018 út frá Lúk. 7: 11-17.
Þekkir þú einhverja manneskju sem hefur verið reist upp á frá dauðum? Við þekkjum vissulega flest sögur fólks sem hefur dáið eitt augnablik og komið aftur en hér er ég að tala um einhver sem eru sannarlega dáin og eru á leið í gröfina.
Ég hef í gegnum tíðina kynnst nokkuð af fólki sem hefur misst barnið sitt. Ég hef bæði kynnst því í gegnum starfið mitt sem prestur en líka persónulega í minni nánustu fjölskyldu. Ég hef séð og upplifað hvernig slíkur missir breytir öllu. Það er varla nokkuð skelfilegra til en að missa barnið sitt. Slík sorg getur haft miklar afleiðingar allt í kring, bæði á foreldrana sjálfa en líka á systkini, afa og ömmur, fjölskyldu og vini.
Þessi kraftaverkasaga sem við heyrðum hér í dag, um það þegar Jesús reisir son ekkjunnar frá dauðum er eiginlega kjaftshögg þeim sem misst hafa.
Hún er ekki til þess fallin að auka trú.
Í það minnsta ekki ef hún er skilin bókstaflega.
Af hverju reisir Jesús ekki við barnið mitt? Mömmu mína eða afa? Gerði hann þetta bara til að sýna hvað hann gæti og hætti svo? Nánar
Ég væri til í að geta farið til Jesú með allt fólk sem hefur aðrar skoðanir og ég á því sem skiptir máli. Fólk sem er leiðinlegt við mig vegna þess að því finnst trú heimskuleg og þolir ekki presta. Fólk sem mér finnst vera vont. Ég væri til í að fara með alla óþekka krakka til Jesú og biðja hann að gera þá þæga. Svo ekki sé minnst á fólk sem beitir ofbeldi, já og forseta Bandaríkjanna og íhaldsama karlinn sem þolir ekki frjálslyndan prest sem auk þess er kona. Jesús má alveg leggja hönd yfir hann og opna augu hans fyrir því að hann hefur rangar skoðanir. Mikið held ég að heimurinn yrði mikið þægilegri ef fólk væri aðeins líkara mér.
Um síðustu helgi tók ég þátt í gleðigöngunni ásamt mörg þúsund manns. Á þessum degi fylltist Reykjavík af alls konar fólki sem vildi sýna að það fagnaði fjölbreytileikanum, að það væri opið fyrir því að við erum ólík og alls konar.
Fyrir nokkrum dögum rakst ég á nokkuð sem kallast jafnvægispróf Heilsufélagsins. Þessu prófi eða könnun er ætlað að meta andlegt og líkamlegt jafnvægi fólks. Ég tók þetta próf og það vakti athygli mína að ein spurningin var um það hvort og hversu reglulega ég gerði góðverk.
Þarna var það að gera góðverk metið sem jákvæður þáttur í andlegu og líkamlegu jafnvægi fólks. Þetta ætti reyndar ekki að koma á óvart því rannsóknir hafa sýnt að, það að gera góðverk geti aukið lífshamingju fólks.
Fyrir nokkrum mánuðum síðan tók ég þátt í rannsókn, sem verið er að vinna, á áfallasögu kvenna. Þessi rannsókn er unnin á vegum Háskóla Íslandsog rannsóknarefnið er hvaða áhrif áföll hafa á heilsufar kvenna en öllum konum á Íslandi er boðið að taka þátt. Rannsóknin stendur enn yfir en ég var á fyrirlestri um daginn hjá dr. Unni Önnu Valdimarsdóttur, prófessori í læknadeild HÍ og þar kom fram að allt bendi til þess að áföll hafi ekki aðeins áhrif á heilsu kvennana sjálfra heldur einnig á komandi kynslóðir. Þannig geta áföll haft áhrif á meðgöngu fæðingaþyngd, fyrirburafæðingar o.fl.. Þetta gæti jafnvel þýtt að áföll kvenna geti haft áhrif á nokkrar kynslóðir. Sjálfsagt gildir eitthvað svipað um karla, því það er hægt að hafa áhrif á komandi kynslóðir með öðrum hætti en á meðgöngu og í fæðingu, og mögulega verður það einhvern tíma rannsakað.
Með sama hætti verður að teljast líklegt að ef það að gera góðverk geta aukið lífshamingju og bætt heilsu okkar þá geti það einnig haft áhrif á lífshamingju komandi kynslóða. Nánar
I
Áður en ég var samþykkt sem prestsefni í Sænsku kirkjunni fyrir nokkuð mörgum árum þurfti ég að fara í gegnum heilmikið prógramm. Ég þurfti að vinna verkefni, ein og með öðrum. Ég þurfti að fara í viðtöl við presta, djákna, prófast, biskup, lækni og sálfræðing. Það átti sannarlega að ganga úr skugga um að ég væri hæf til þess að vera prestur.. Í einu þessara viðtala var ég beðin um að lýsa bænalífi mínu og sambandi mínu við Guð. Ég verð að viðurkenna að það kom nokkuð á mig enda þótti mér þetta vera mitt einkamál og ekki alveg koma þessum presti við hvernig ég hagaði mínu bænalífi. Ég var byrjuð að hugsa hvernig ég gæti fegrað mitt ófullkomna bænalíf því satt best að segja var það yfirleitt frekar óformlegt auk þess sem ég gleymdi oft að biðja. Ég byrjaði að reyna að stynja einhverju upp en fljótlega ákvað ég að einlægnin væri best og ég sagði honum að ég ætti í mjög persónulegu og óformlegu sambandi við Guð. Að ég talaði við Guð reglulega svolítið eins og vinkonu eða vin en minna færi fyrir fallega orðuðum og formlegum bænum. Og þegar ég var komin á skrið trúði ég honum fyrir því að ég væri alveg viss um að bænin hefði bjargað lífi mínu þegar lífið var sem erfiðast og ég var að ganga í gegnum áföll.
Nú er nokkuð um liðið síðan þetta var en ég er enn í góðu sambandi við það sem ég kalla Guð þó það hafi breyst og þróast með árunum í takt við að guðsmyndin hefur breyst.
Ert þú trúgjörn/trúgjarn? Er auðvelt að fá þig til að trúa hinu og þessu eða efast þú um allt þar til þú færð sannanir sem duga þér?
Ég held að ég sé ekkert sérstaklega trúgjörn. Það er ekki svo auðvelt að plata mig. Held ég. En ég er heldur ekki þannig að ég trúi engu. Ég trúi fullt af hlutum sem ég hef ekki sannreynt sjálf. Ég trúi því að maðurinn minn elski mig þrátt fyrir að ég muni aldrei geta fengið fullkomna sönnun á því. Ég hef ákveðnar vísbendingar um það en síðan verð ég að velja hvort ég trúi því eða ekki.
Í dag er ekkert sérstaklega „inn“ að trúa á Guð, í það minnsta í ákveðnum hópum samfélagsins. Þessir hópar hafa sterka rödd og fá gott rými í fjölmiðlum. Stundum er hæðst að þeim sem trúa og einhvern vegin gert ráð fyrir því að trúað fólk hljóti að vera bókstafstrúar. Það er eitthvað sem ég skrifa ekki undir og hef aldrei gert. Auk þess er bókstafstrú afar sjaldséð meðal leiðtoga Þjóðkirkjunnar. En trúleysi getur svo sem verið jafn bókstaflegt og trú og kannski er auðveldara að gagnrýna trú ef fólk gengur út frá því að hún sé bókstafleg.
Mér finnst töff að trúa en mér finnst það ekki alltaf auðvelt. Það er ekki auðvelt vegna þess að ég efast oft líka. Trú er nefnilega ekki bara eitthvað átakalaust og áhættulaust fyrirbæri, einhver þægilegur dvali. Það getur verið barátta að trúa vegna þess að skynsöm manneskja getur varla trúað án þess að efast. Nánar
Pétur og skírnin Ég las bók fyrir nokkru eftir sænskan höfund sem heitir Göran Tunström. Höfundurinn er sænskur en þetta er skáldsaga sem gerist á Íslandi og fjallar um Íslendinga. Í þessari bók er að finna áhugaverða lýsingu á skírninni og vanda sem upp kemur í sambandi við hana.
Þegar aðalsöguhetjan, Pétur spyr föður sinn hvort hann sé skírður fer faðir hans undan í flæmingi og vill helst ekki svara spurningunni. Þegar sonurinn gengur á hann kemur í ljós að faðirinn hefur ekki hugmynd um hvort hann sé skírður eða ekki. Ástæðurnar eru þær að þegar Pétur var nýfæddur giftu foreldrar hans sig og í veislunni er veitt vel bæði af mat og drykk. Við háborðið, ásamt brúðhjónunum og Pétri, situr biskupinn sem gaf saman foreldrana. Hann hafði, ásamt borðfélögum sínum, fengið sér heldur mikið neðan í því og allt í einu situr hann með ungabarnið, Pétur í fanginu. Móðirin hafði skroppið á klósettið og lagt dreginn í fang biskups. Og hvað gerir biskup þegar hann fær lítið barn í hendurnar. Jú, hann skírir það. Það gerist einhvern veginn að sjálfu sér. En þegar faðir drengsins sér þetta verður hann reiður mjög og vill komast að því hvort barnið væri raunverulega skírt. Það kom nefnilega í ljós að biskupinn hafði ekki skírt barnið upp úr vatni, heldur einhverju mun sterkara.
Nokkrum mánuðum síðar var amman að passa drenginn. En það vildi svo til að faðirinn fór ekki í vinnuna þennan dag vegna mígrenis. Hann lá og hvíldi sig inni í rúmi en amman vissi ekki að hann væri heima. Þar sem faðirinn liggur í rúminu heyrir hann ömmuna tala við einhvern inni í herbergi barnsins. Hann fer fram til þess að kanna málið. Og hvað haldið þið að hann hafi séð. Jú, þarna stendur amman bogin yfir barninu í rúminu og eys það vatni um leið og hún skírir það í nafni Guðs föður, sonar og heilags anda. Pabbinn varð ekki jafnreiður í þetta skiptið. Kannski var hann orðinn vanur því að fólk reyndi að skíra barnið hans. En þetta voru ástæður þess að skírn Péturs var ráðgáta. Pétur komst aldrei að því hvort hann væri skírður.
Þrátt fyrir að þetta sé skáldsaga þá sýnir hún okkur hve alvarlegum augum fólk hefur litið skírnina í gegnum tíðina. Amman var ómöguleg yfir því að barnabarnið hennar væri ekki skírt. Faðirinn var reiður yfir því að fólk skipti sér að ákvörðun hans um að láta ekki skíra son sinn. En stóra spurningin í þessu samhengi er hvort drengurinn var skírður eða ekki. Bæði biskupinn og amman skírðu í nafni Guðs Föður, Sonar og Heilags Anda, biskupinn notaði að öllum líkindum Romm eða Vodka í stað vatns en amman notaði vatn. Biskupinn var skírður, prestvígður og vígður sem biskup en amman var skírð.
Var Pétur skírður?
Sakramentin Skírnin er annað af tveimur sakramentum kirkjunnar okkar. Hitt sakramentið er máltíð Drottins, altarisgangan. Sakramenti er gjöf frá Guði sem aldrei er hægt að taka frá okkur eftir að við höfum þegið það. Sakramentin eru nokkurskonar erfðaskrá Krists til okkar, sem færir okkur nær honum. Þess vegna þurfum við ekki og getum ekki, tekið skírn aftur þegar við einu sinni höfum verið skírð. Við getum að sama skapi ekki látið afskíra okkur ef okkur snýst hugur og við missum trúna.
Til þess að eitthvað geti verið sakramenti í okkar Lúthersku kirkju þarf þrennt til: 1) Jesús þarf að hafa sagt að við ættum að gera þetta til þess að komast nær honum SKIPUN. 2) Jesús þarf að hafa gefið okkur þau orð sem við segjum þegar við framkvæmum sakramentið ORÐ. 3) Hann þarf að hafa sagt hvaða efni við ættum að nota þegar sakramentið er framkvæmt EFNI. Skírnin uppfyllir allt þetta. Jesús sagði að við ættum að skíra allar manneskjur. Hann sagði að við ættum að gera það í nafni Guðs Föður (skapara), Sonar og Heilags Anda og hann sagði að við ættum að nota vatnið, sem tákn um endurfæðingu, hreinsum og eilíft líf.
Sagt er að í skírninni endurfæðumst við fyrir vatn og heilagan anda og þannig komumst við inn í samfélag Guðs, faðm Guðs á sérstakan hátt.
Vattnið er mikilvægt efni í skírninni því það táknar lífið. Við getum ekki lifað án vatns og í skírninni táknar vatnið eilífa lífið sem hefst þegar með skírninni og lýkur aldrei. Vatnið táknar einnig hreinsun og hreinleika. Við þurfum vatn til þess að geta þvegið okkur. Og skírnarvatnið táknar að við hreinsumst af allri synd. Það þýðir ekki að við munum aldrei gera neitt af okkur eftir að við höfum verið skírð, en það þýðir að við getum alltaf gert ráð fyrir fyrirgefningu Guðs hvað sem við gerum og hvernig sem við erum.
Skírn Jesú Í dag heyrðum við frásögnina af því þegar Jesús var skírður í ánni Jórdan. Við veltum því kannski mörg fyrir okkur hvers vegna sjálfur Jesús, birtingarmynd Guðs á jörðu, hafi þurft á skírn að halda. Ena voru það líka fyrstu viðbrögð Jóhannesar, frænda hans, þegar hann biður hann að skíra sig. Honum fannst hann ekki verður þess að skíra Jesú.
En ég held að í þessari frásögu felist mikilvæg skilaboð; Skírnin er fyrir allt fólk, hver sem við erum og hvernig sem við erum. Engin manneskja er of „góð“ eða „fullkomin“ til þess að þurfa á skírn að halda og engin vígsla önnur er skírninni fremri ekki prestsvígsla, ekki biskupsvígsla. Jesús var vissulega hluti af Guði samkvæmt kristinni trú. En hann var líka manneskja og sem slík þurfti hann á skírn að halda.
Það sem er einnig mikilvægt í þessari frásögn er að Jesús skírði sig ekki sjálfur. Hann fékk Jóhannes til verksins. Á sama hátt þurfum við öll á öðru fólki að halda. Prestur þjónar ekki sjálfum sér og sálfræðingurinn tekur ekki sjálfa sig í meðferð. Læknir þarf að leita til annars læknis þegar eitthvað amar að og og söngkonan syngur ekki fyrir sjálfa sig. Engin manneskja er fullkomlega sjálfri sér nóg.
Var Pétur skírður? Þegar biskupinn skírði Pétur notaði hann ekki vatn. Amman notaði vatn en hún var ekki prestvígð og hvað þá vígður biskup. Bæði skírðu þau Pétur í nafni Guðs skapara, Sonar og Heilags Anda. Svo hvað haldið þið? Var hann skírður?
Já hann var skírður og það var fyrst og fremst amman sem skírði hann. Hún sagði réttu orðin og hún hellti vatni yfir höfuð barnsins og hún var sjálf skírð. Biskupinn sagði réttu orðin en Vodka eða Romm táknar ekkert af því sem skírnarvatnið stendur fyrir. Vodka táknar ekki eilíft líf og Romm táknar ekki hreinleika. Það sem amman gerði var að hún skírði barnið skemmri skírn og það getur hver skírð manneskja gert ef ekki næst í prest. Skemmri skírn á þó einungis að framkvæma ef líf barns er í hættu og líf Péturs var ekki í hættu. En amman hafði áhyggjur af aumingja barninu sem ekki var skírt.
Pétur var aldrei skráður sem skírður í kirkjubók en fyrir Guði var hann skírður. Og þrátt fyrir að hann hefði ekki verið skírður af ömmu sinni hefði hann þó verið jafn heitt elskaður af Guði því Guð er stærri er skírnin. Ég er sannfærð um að Guð, sem er kærleikur, elskar allar manneskjur hvort sem þær eru skírðar eða ekki. Skírnin er afar mikilvæg fyrir okkur mannfólkið og ein fallegasta gjöf sem við getum þegið, en Guð þarf ekki á henni að halda á sama hátt og við. Guð er stærri en svo að hans kærleikur Guðs sé takmarkaður við skírnina.
Dýrð sé Guði sem gaf okkur skírnarsakramentið en á um leið svo mikinn kærleika að hann takmarkast ekki við skírnina.
Amen.
Að sigra Það tekur því ekki að taka þátt í íþróttum nema þú ætlir þér að vinna!
Hvað finnst þér um þessa fullyrðingu?
Ég hef aldrei haft mikinn áhuga á íþróttum og missi mig ekki yfir íþróttaleikjum þó ég sé að sjálfsögðu með “rétta” forgangsröð og gleðjist þegar Íslandi gengur vel á stórmótum. Ég var alltaf sannfærð um að ég væri léleg í íþróttum þegar ég var barn og lagði mig því ekki eftir því að æfa neitt. Skíðin voru kannski það eina sem ég var slarkfær í en fyrst og fremst þótti mér bara svo gaman á skíðum. Það var ekki fyrr en fyrir tíu til fimmtán árum að ég fór að æfa líkamsrækt og smá saman bættust langhlaupin við. Ég er nokkuð viss um að eitt af því sem hefur haldið mér í þessum íþróttum er að ég þarf ekki að gera annað en að iðka til þess að verða sterkari, glaðari og mögulega heilbrigðari og ég þarf ekki að vinna neinn/neina nema sjálfa mig. Reyndar finn ég að keppnismanneskjan brýst stundum fram í mér þegar ég tek þátt í hlaupaviðburðum en ég legg mig fram um að segja henni að ég þurfi ekki að vera best, að það sé bara frábært að komast í mark (á þokkalegum tíma), sem er eins gott því ég er svo langt frá því að vera best.
Þessi fullyrðing hér í upphafi er mögulega eitt af því sem stóð í vegi fyrir því að ég æfði mikið íþróttir sem barn og mögulega er svo um fleiri.
Páll og íþróttir Páll postuli gerir íþróttir að umfjöllunarefni sínu í pistli dagsins þegar hann segir að þau sem keppa á íþróttavelli hlaupi að sönnu öll en aðeins einn keppandi fær sigurlaunin. Því eigum við öll að hlaupa þannig að við vinnum.
Úff! Það er einmitt þetta sem dregur úr því að fólk get tekið þátt í íþróttum ánægjunnar vegna. Við getum ekki öll unnið!
Reyndar kemur í ljós síðar í textanum að Páll er að nota þetta sem líkingu því hann er raunverulega að tala um trúna. Það sem hann er að segja hér er að við eigum að leggja okkur fram af öllum mætti við það að vera góðar manneskjur. Að aga okkur þannig að við gerum ekki vitleysur og mistök, að rækta trúna og rækta lífið og missa aldrei sjónar af sigurmarkinu, sem er Jesús og sem er að vera góð manneskja.
En getum við virkilega litið á trúna og lífið sem keppni? Eigum við alltaf að vera með augun á sigurmarkinu í öllu sem við gerum og sætta okkur ekki við annað en að ná markmiðinu?
Aldrei ein Við heyrðum áðan lagið „Aldrei einn á ferð“ eða „Never walk alone“ eins og mörg ykkar þekkja það. Já, þetta er Liverpoollagið og ég vona að ég hafi ekki stuðað einhver ykkar með því að velja þetta lag því trúið mér, ég er ekki aðdáandi neins liðs heldur valdi ég lagið eingöngu vegna þess að það er þekkt og textinn er góður. Þetta lag er líka gott dæmi um heimspeki margra íþróttafélaga. Þegar einkunnarorð/gildi og heimspeki íþróttafélaga eru skoðuð kemur nefnilega í ljós að þau snúast yfirleitt um samstöðu og samvinnu. Þau ganga að miklu leyti út á það að vera hluti af einhverju samhengi, að tilheyra. Já og að saman stefna að sigurmarkinu því öll félögin vilja jú sigra.
Fjölnislagið er ágætt dæmi um þetta því þótt það fjalli um að Fjölnir sé besta liðið (eins og svona lög gjarnan gera) þá er líka lögð áhersla á samstöðu og seiglu í textanaum.
Annað dæmi um lag sem tengist íþróttum er “Ég er komin/n heim” eða “Ferðalok” sem varð vinsælt þegar karlalið Íslands tók þátt í EM 2016 í fótbolta. Textinn fjallar ekki á nokkrun hátt um að vera best eða að vinna heldur um fallega landið okkar og um hversu gott það er að koma heim. Kannski var það þjóðarstoltið í okkur sem gerði þetta lag svo vinsælt.
Íþróttafélög hafa flest einhver gildi eða einkunnarorð að miða við í allri iðkun og fæst ganga þessi gildi út á að sigra. Dæmi um algeng gildi íslenskra íþróttafélaga eru: Virðing, heilbrigði, samkennd, gleði, ágyrgð og metnaður.
Að iðka líf Ef að við lítum einungis á íþróttir sem keppni og teljum fráleitt að æfa íþrótt nema við ætlum okkur að vinna, þá er þessi samlíking Páls, um íþróttir og trú eða gott líf, fáránleg. Ef við aftur á móti lítum svo á að iðkun íþrótta sé góð í sjálfu sér og að markmiðin geti verið fleiri en sigur s.s. heilbrigði, vellíðan, gleði og tengsl þá er samlíkingin frábær.
Vissulega ganga margar íþróttagreinar út á það að sigra en sönn íþróttamanneskja verður líka að kunna að tapa. Ef við tökum mark á gildum íþróttafélaga og textunum í lögunum sem sungin eru á kappleikjum margra íþróttahreyfinga þá ganga íþróttir út á iðkun. Þær ganga út á gleði og tengsl, ábyrgð og virðingu svo eitthvað sé nefnt. Og í ljósi þessa er samlíkingin hans Páls býsna góð því það sem hann er að boða með þesari samlíkingu er að við leggjum okkur fram og vöndum okkur við að vera manneskjur alveg eins og við gerum þegar við stundum íþróttir. Að við iðkum trúna og að við iðkum það að vera manneskjur. Alveg eins og að það getur verið gott að fara út að hlaupa jafnvel þegar við nennum því alls ekki eða að fara á körfuboltaæfinguna eða í karate þegar við viljum miklu heldur vera heima og slappa af eða vera í tölvuleik með vinunum þá er einnig mikilvægt að iðka trúna okkar og það að vera góðar manneskjur, líka þegar okkur langar ekkert til þess. Við getum m.a. gert það með því að gera bænina að daglegri “rútínu” sem smá saman verður okkur eðlileg og þar með hluti af lífinu og mögulega förum við þá að finna að við erum aldrei ein. Við getum gert það með því að iðka elsku, vingjarnleika, umburðarlyndi og jákvæðni í garð annars fólks. Þannig eignumst við sáttina við okkur sjálf, Guð og lífið. Að iðka lífið og trúna og með því að setja okkur markmið sem eru raunhæf og við vitum að við ráðum við er allt það sem Guð vonast til að af okkur og hvort sem okkur tekst vel upp í iðkun eða keppni þá gengur Guð með okkur. Við göngum aldrei ein.
Nýlegar athugasemdir